Μνήσθητί τω!

Ξεπέζεψα το μαύρο της ψυχής μου
κι ατένισα απέραντη ερημιά
Μαχαίρι στην πληγή τα περασμένα
πικρά - γλυκά κι ίσως αγαπημένα
Πώς το ‘θελα να τα ‘σβηνα ένα – ένα
Μα όχι… ίσως καλύτερα με μονοκοντυλιά.

Ξεπέζεψα το μαύρο της ψυχής μου
Κι ατένισα το σύναστρο ουρανό
Στο βάθος ξεφτισμένη η ελπίδα
Ξυλάρμενη μέσα σε καταιγίδα
Γυμνή γυναίκα σε σανίδα
Λουσμένη πάνω ως κάτω στον αφρό

Κι εγώ της τύχης ναυαγός
Νομίζοντας πως θα σωθώ ο δόλιος
Ήρθ’ η στιγμή ν’ αναφωνήσω «Μνήσθητί τω!
Ο σώζων εαυτόν σωθήτω»