Μνήσθητί τω!

Ξεπέζεψα το μαύρο της ψυχής μου
κι ατένισα απέραντη ερημιά
Μαχαίρι στην πληγή τα περασμένα
πικρά - γλυκά κι ίσως αγαπημένα
Πώς το ‘θελα να τα ‘σβηνα ένα – ένα
Μα όχι… ίσως καλύτερα με μονοκοντυλιά.

Ξεπέζεψα το μαύρο της ψυχής μου
Κι ατένισα το σύναστρο ουρανό
Στο βάθος ξεφτισμένη η ελπίδα
Ξυλάρμενη μέσα σε καταιγίδα
Γυμνή γυναίκα σε σανίδα
Λουσμένη πάνω ως κάτω στον αφρό

Κι εγώ της τύχης ναυαγός
Νομίζοντας πως θα σωθώ ο δόλιος
Ήρθ’ η στιγμή ν’ αναφωνήσω «Μνήσθητί τω!
Ο σώζων εαυτόν σωθήτω»

Εαρινή επίθεση 1941

Στραβό καρφί πάνω σε ξύλο
και ένα δάκρυ κύλησε απ’ το μάτι της βελόνας
Πώς πέρασε και τούτος ο χειμώνας!
Γιόκα μου ο πατέρας σου, Άρης και Ποσειδώνας.

Στα καταβάθια του νερού, στ’ άλογο του πολέμου
να κοιμηθώ, να ξενυχτώ με το ντουφέκι γιε μου
Τι να σου γράψω από δω, ίσως δε στα ‘πα όλα
Τώρα η στιγμή είναι μεγάλη
Τώρα μιλούν τα πολυβόλα

__________________________________________