Στραβό καρφί πάνω σε ξύλο
και ένα δάκρυ κύλησε απ’ το μάτι της βελόνας
Πώς πέρασε και τούτος ο χειμώνας!
Γιόκα μου ο πατέρας σου, Άρης και Ποσειδώνας.
Στα καταβάθια του νερού, στ’ άλογο του πολέμου
να κοιμηθώ, να ξενυχτώ με το ντουφέκι γιε μου
Τι να σου γράψω από δω, ίσως δε στα ‘πα όλα
Τώρα η στιγμή είναι μεγάλη
Τώρα μιλούν τα πολυβόλα
__________________________________________
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου